Witam, opowiem wam trochę o Teleglitch.
Teleglitch to gra wydana przez Paradox Interactive, na komputery z systemem Windows, Mac, oraz Linux.
Teleglitch ma fabułe, jednak nie jest skore aby nam ją opowiadać, dowiadujemy się o niej z terminalów, notatek, i wszelkich innych miejsc, w których mogą być przechowywane jakieś zapiski. Cała gra dzieje się w stacji badawczej, na planecie oddalonej od jakiejkolwiek cywilizacji. Podczas jednego eksperymentu coś poszło nie tak, i w całej bazie pojawiły się swego rodzaju czarne dziury, oraz rózne potwory. Naszego protagoniste zastajemy zabarykadowanego w ciasnym pomieszczeniu, po którym walają się puste puszki po konserwach. Naszemu protagoniście skończyło się jedzenie, więc postanawia opuścić swoje schronienie, w poszukiwaniu jedzenia, a może nawet sposobu na opuszczenie stacji.
I tutaj wkraczamy do akcji, sterowanie jest takie, jak w każdej innej grze izometrycznej, chodzimy wsadem, myszką oraz klawiszami wykonujemy wszystkie inne akcje. Dla tej gry będe musiał nieco zmienić kolejność omawiania aspektów, zaczne od grafiki, ponieważ jest ona jedyną rzeczą która tobi tą gre nieco oryginalną, co nie oznacza że każdemu się spodoba. Grafika jest brzydka. To już nawet nie są retro-pixele, nasza postać, to poprostu kilka kwadratów, z lokacjami nie jest lepiej, nawet gdyby pokazać grę 40-letniemu rodzicowi, to powiedział by, że wygląda staro. Pomimo tego, w grę gra się dosyć przyjemnie, i można się przyzwyczaić do tych kwadratów, nawet interfejs, złożony głównie z białej, i nudnej czcionki nadaje klimat. To trochę jak z Pip-Boyem z fallouta, niby brzydki, i nieporęczny, ale nadaje klimat. Teraz możemy wrócić do rozgywki, Właściwie, to robimy tylko cztery czynności: Zwiedzamy lokacje, zbieramy zasoby, wytwarzamy przedmioty z zasobów, oraz walczymy. Zwiedzamy korytarze laboratorium, a ponieważ widzimy tylko to co nasza postać, wszędzie zdaje się być ciemno. Dlatego, poszukując zapasów, musimy stale mieć się na baczności – przeciwnicy, jeśli zauważymy ich odpowiednio wcześnie można łatwo przed nimi uciekać, równocześnie strzelając do nich, jednak jeśli zdołają nas podejść od tyłu, lub okrążyć – jesteśmy martwi. Śmierć natomiast nie jest niczym przyjemnym, ponieważ w takim wypadku zaczynamy WSZYSTKO od nowa. Jednak nie musimy przechodzić tych samych poziomów od nowa, ponieważ za każdym podejściem do gry wszystko jest zmieniane – możemy spotkać podobne pokoje, jednak przeciwnicy, oraz przedmioty w nim są zupełnie zmienione. Więc mamy doczynienia z grą rouge-like.
Oprócz zwykłej kampani, mamy do dyspozycji swego rodzaju areny, na których dostajemy gotowe wypsażenie, i jesteśmy zamykani w pomieszczeniu ze stadem niezbyt przyjaźnie nastawionych zombie, mutantów, i innych poczwar.
Co do dzwięku – muzyki nie ma, są jedynie odgłosy otoczenia, potwory, broń palna, i tym podobne.
Teleglitch jest grą, która nie każdemu może się spodobać, bywa frustrująca, i dosyć losowa, jednak ma swój klimat, i czasami naprawdę lubię ja odpalić.
Artykuł napisał julbar dla strony gamehag.
ciekawe