Może i jest takim troche odgrzewanym kotletem, ale jakim!
Odgrzewanym kotletem gra jest tylko z pozoru - po rozegraniu w niej już kilkunastu minutach zauważyłem masę nowości, może i grafika przypomina nam lata 80, 90 ale jest genialna! Któż by nie chciał poczuć smaku dzieciństwa jeszcze raz? Chyba każdy - dlatego przejdźmy dalej do recenzji.
Oprawa dźwiękowa też jest żywcem wzięta z tamtych lat i słuchanie tych podkładów to coś co można robić całymi dniami. I mówię to z ręką na sercu! Gra jest bardzo trudna i w dzisiejszych czasach w których jesteśmy przyzwyczajeni do checkpointów na każdym kroku, będzie nam ją najzwyczajniej trudno przejść. Dlaczego napomknąłem o tych checkpointach? Otóż w grze do naszej dyspozycji mamy tylko jeden napis i samo przejście pierwszego etapu graniczy z cudem - przynajmniej przy moich wątpliwych umiejętnościach.
Gra jest jak na moje najlepszą "częścią" Mega Manów, bo tutaj jak pewnie mogliście wywnioskować z tytułu jest połączenie szczęściu Mega Manów. Połączono tutaj najlepsze, najciekawsze aspekty tych produkcji - nieźle to zrobiono, szczerze Wam powiem!
Podsumowując - grze daję 88 punktów w skali od zera do stu - jest nieźle, chociaż ten jeden zapis w grze potrafi zirytować, żeby przejść jeden etap trzeba podchodzić albo kilka razy albo kilkaset razy! I tutaj Wam powiem po cichu, że ja przechodziłem jeden etap około 100 razy. Nie wiem co mnie trzymało przy tej grze, ale najwidoczniej ma jakąś moc! Osobiście grę polecam każdemu, który ma stalowe nerwy!
Dzięki za przeczytanie!
Potwierdzam, poziom trudności jest niewyobrażalnie wysoki :D.